"ΕΝΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΖΗΤΩ"
Όταν σ` έψαχνα στους αφιλόξενους δρόμους όλου του κόσμου
με τα μάτια υγρά από την αγωνία της αναζήτησής σου, όταν με
έσπρωχναν οι βιαστικοί, οι άγνωστοι, οι αδιάφοροι, εσύ ήσουν
ένα αστέρι και ούτε καν φαινόσουν στο στερέωμα.
Κι’ όλα μου έπαιζαν το πιο φρικτό παιχνίδι. Μα μες στα χιόνια και
τους πάγους, ζέσταινα πάντα μια ελπίδα, γι’ αυτό το αστέρι που
μόνο στο λογισμό υπήρχε.
Έβλεπα με τρόμο το χρόνο να μου φεύγει και η δίψα της ψυχής
μου, δυνάμωνε πιότερο. Της ζήτησα πίστωση χρόνου, για λίγο
μα ήταν ανένδοτη. Προσπάθησα να την παρηγορήσω, λέγοντας
της, να σε συγχωρέσει που άργησες και ήταν αμείλικτη.
Τώρα προσπαθώ να δω, μήπως είχε δίκιο, που με μύρια ψέματα, κοπίαζα να της πω, ότι δεν έφταιγες εσύ που άργησες. Σκέψου ! της είπα, μήπως χάθηκε μες στο απρόσωπο πλήθος
Μα δεν σε κατηγορώ που στην ώρα σου δεν ήρθες, για να βάλεις
προσκεφάλι τη ψυχούλα σου, κακίζω εκείνη, που άργησε να σε
βρει. Γιατί ήταν η καρδιά μου μαριονέτα που ήθελε αλλά δεν
μπόραγε, να πάει ενάντια στις κλωστές της.
Αν είσαι της νύχτας λάμια, θα βάλω μέλι στη κούπα, μπας και
σε πλανέψω και ξεχαστείς και μείνεις. Αν είσαι χάδι της Παναγιάς
σ’ ευχαριστώ που ήρθες. Αν είσαι όμως παραζάλη του πυρετού και
της απόγνωσης, όνειρο του ύπνου και τ΄ άψυχου, είθε να ήταν πιο
καλά να χανόσουν έτσι όπως ήρθες άνθρωπε .
( Ένας ) Γαλάτσι. 7 / 07 / 1975 .
Κουνάνης Ελευθέριος Φραγκίσκος.
-
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου